Za naszą granicą zadbano o uczucia najbardziej prześladowanej grupy społecznej. Od przyszłego roku w Czechach zacznie obowiązywać nowe prawo, które...
Chorujący potrzebują wspólnoty, nie rynku. Ale rynek nie odda tak intratnego biznesu bez oporu. To gigantyczny przemysł, który nie będzie na...
Jak nie przegrać wyzwolenia?
Gdzie tkwi tajemnica nieustannej popularności myśli Frantza Fanona? Ten pochodzący z Martyniki działacz algierskiego...
Demokracja w wydaniu liberalnym się kończy. Jeśli nie chcemy jej oddać prawicy, musimy odzyskać politykę – sporną, emocjonalną i odważną. Czas...
Jak wytłumaczyć, że ludzie nie są w stanie zrezygnować z części własnego komfortu, mając świadomość, że to niszczy przyszłość ich dzieci? Jak z...
Stało się. Po wielu dniach napięcia i wzajemnego ostrzału pomiędzy Izraelem Netanjahu wspieranym przez Trumpa, a Iranem ajatollahów - USA...
Paulina Januszewska: Współistnienie? Ta, jasne! Żydowska komiczka kontra Netanjahu
Przemysław Stefaniak: Czy sukces koncertu powinniśmy mierzyć tym ile osób kupi bilet?
Xawier Woliński: Prawicowa rewolucja kulturalna
Michał Peno: Gorzki posmak kultury - wszyscy jesteśmy włóczęgami
Filip Ilkowski: Cały świat, sikorki i rewolucja pracownicza
Jarosław Klebaniuk: Jak pies
Przemysław Prekiel: Wielki budowniczy Radomia
Piotr Ikonowicz: Stawiają słuszną diagnozę, ale nie wyciągają z niej wniosków
"Uczniowie i nauczyciele wiedzą, że czerwiec jest złym czasem na naukę. Dlatego - moim zdaniem - należy skrócić rok szkolny, aby nie przetrzymywać bezproduktywnie uczniów i nauczycieli w szkole" - taki oto wniosek legł u podstaw decyzji premiera Kazimierza Marcinkiewicza dotyczącej skrócenia roku szkolnego 2005/2006. Intrygujące to posunięcie, zwłaszcza że dokonane z dnia na dzień. Czyżby były nauczyciel matematyki i fizyki w szkole podstawowej, który rozpoczął karierę polityczną w roku 1989, późniejszy wiceminister edukacji narodowej w rządzie Hanny Suchockiej przejął się losem uczniów i nauczycieli?
Do tej pory społeczeństwo przywykło (za sprawą MEN), iż wprowadzanie jakichkolwiek zmian musi być oparte o słuszne przesłanki. Na wszystko zaś potrzeba czasu, by temat przekonsultować i uruchomić procedury. Tymczasem pac, pac plum - jak za pociągnięciem czarodziejskiej różdżki, 23 czerwca uczniowie odbiorą świadectwa.
Co na to zainteresowani? Jak nietrudno się domyślić uczniowie skaczą z radości. Rodzice mają mieszane uczucia. Jedni popierają pogląd, że uczeń jest przemęczony, inni zaczynają się martwić o to co zrobić z pociechami, którym lekką ręką zaserwowano dodatkowy czas wakacji. Znów klucz na szyi, podrzucanie do babci i cioci? Sami zaś nauczyciele, też nie są do końca zgodni w ocenie tegoż posunięcia. Z jednej strony pojawiła się kusząca perspektywa wolnych dni, a z drugiej uczący zdają sobie sprawę, iż przyspieszanie w tym momencie ferii pociągnie za sobą konieczność korekt w kalendarzu szkolnym. Poprzednia ekipa rządząca uparcie tłumaczyła, że programy są na tyle przeładowane i że nieodzowne jest wydłużenie czasu szkolnego. Tym razem żadna z racjonalnych przesłanek nie została podniesiona. Niezwykle to zmuszające do zastanowienia.
W tym czepianiu się decyzji o przyspieszonych wakacjach nie idzie jednak tylko i wyłącznie o te 7 dni, nawet nie o ten program , który przyjdzie realizować w pospiesznym tempie. Wypada sądzić, że idzie o coś ważniejszego, a mianowicie o zasady. Doświadczenia związane z reformą szkolnictwa, Nową Maturą, dowiodły, że można w prosty sposób zablokować pomysły i inicjatywę... tym razem jednak premier wyszedł przed szereg. Nawet ZNP nie do końca akceptuje decyzję. Wszystko więc, jak się okazuje, jest niezwykle względne. Nawet tak oczywista sprawa jak początek i koniec roku szkolnego. Czemu to jednak ma wszystko służyć? Czy to jakieś ukryte rządowe oszczędności? Wszak becikowe trzeba wypłacić... a oszczędności w kasach powiatowych otrzymane choćby z tzw. niewypłaconych nadgodzin nauczycielskich i amortyzacji szkoły mogą być pokaźne. A może idzie o rzecz prostszą? O przyszłych wyborców. Wybory samorządowe tuż tuż i przydałby się każdy głos. Nauczyciele w skali kraju stanowią kilkusettysięczną armię potencjalnych wyborców. Jakkolwiek nie patrzeć na decyzję premiera, to nie widać, by podszyta była czystymi pobudkami. Dość enigmatyczne stwierdzenie o bezproduktywnym uczeniu pasuje jednak do Kazimierza Marcinkiewicza. Od samego początku swojego rządzenia o problemach na arenie międzynarodowej wypowiada się ze stoickim spokojem, często powtarza "poradzimy sobie", teraz też niczym troskliwy ojciec ogłasza zakończenie roku szkolnego na tydzień wcześniej. Tylko czy w społeczeństwie, w którym zmienia się reguły da się wypracować poczucie odpowiedzialności i mniemanie, że podejmowane decyzje to wynik konsultacji i autentycznych potrzeb...?
Katarzyna Bocheńska
Tekst pochodzi z portalu internetowego www.racjonalista.pl.
