Za naszą granicą zadbano o uczucia najbardziej prześladowanej grupy społecznej. Od przyszłego roku w Czechach zacznie obowiązywać nowe prawo, które...
Chorujący potrzebują wspólnoty, nie rynku. Ale rynek nie odda tak intratnego biznesu bez oporu. To gigantyczny przemysł, który nie będzie na...
Jak nie przegrać wyzwolenia?
Gdzie tkwi tajemnica nieustannej popularności myśli Frantza Fanona? Ten pochodzący z Martyniki działacz algierskiego...
Demokracja w wydaniu liberalnym się kończy. Jeśli nie chcemy jej oddać prawicy, musimy odzyskać politykę – sporną, emocjonalną i odważną. Czas...
Jak wytłumaczyć, że ludzie nie są w stanie zrezygnować z części własnego komfortu, mając świadomość, że to niszczy przyszłość ich dzieci? Jak z...
Stało się. Po wielu dniach napięcia i wzajemnego ostrzału pomiędzy Izraelem Netanjahu wspieranym przez Trumpa, a Iranem ajatollahów - USA...
Paulina Januszewska: Współistnienie? Ta, jasne! Żydowska komiczka kontra Netanjahu
Przemysław Stefaniak: Czy sukces koncertu powinniśmy mierzyć tym ile osób kupi bilet?
Xawier Woliński: Prawicowa rewolucja kulturalna
Michał Peno: Gorzki posmak kultury - wszyscy jesteśmy włóczęgami
Filip Ilkowski: Cały świat, sikorki i rewolucja pracownicza
Jarosław Klebaniuk: Jak pies
Przemysław Prekiel: Wielki budowniczy Radomia
Piotr Ikonowicz: Stawiają słuszną diagnozę, ale nie wyciągają z niej wniosków
Niestety, to kojarzony z lewicą i upominaniem się o prawa kobiet Ryszard Kalisz. Powyższy cytat pochodzi zaś z najnowszego dzieła popularnego „Ryśka”.
Nie jest to jednak jedyny kwiatek w książce Ryszard i kobiety. Właściwie cała ona składa się z patriarchalnych, seksistowskich kalek. Niemal na każdej stronie autor raczy nas dywagacjami o tym, jakie kobiety są dobre, miłe i ciepłe, jak kochają Rysia-misia i jak on je lubi. Dowiemy się, że każda z nich jest „kobiecą kobietą”, a niekiedy nawet i mądrą, a te „najbardziej kobiece” zajmują się „zagadnieniami, które bardziej pasują do ich kobiecej osobowości: sprawami rodzinnymi czy tymi dotyczącymi dzieci”.
Trudno pojąć, jak deklaratywny bojownik o prawa lesbijek może wmawiać im, że potrzebują ramienia mężczyzn; jak obrońca praw kobiet może powielać najbardziej stereotypowe opinie na ich temat; jak może pisać o nich jako o ciepłych zwierzątkach, tudzież miłych dla oka lalkach.
Co mogło pchnąć Kalisza do realizacji tak karkołomnego przedsięwzięcia? Być może zauważył, że inicjatywy polityczne, w których bierze udział, są pozbawione sensu i dlatego postanowił nadać swej karierze nową dynamikę. „Piękne konie, szybkie samochody, nogi, biust i włosy kobiet” – śpiewały przed laty Róże Europy. Rysiek zamienił konie na garnitury, dorzucił zegarki, uzupełnił bezami swojej przyjaciółki Joli Kwaśniewskiej, podlał biznesowo-arystokratycznym sosem i uznał, że przepis na sukces gotowy.
Chciałoby się powiedzieć: drogi czytelniku (a tym bardziej czytelniczko) natychmiast udaj się do księgarni. Wszak to książka w sam raz na lekturę w toaletach tysięcy polskich domów. Niestety, spragnieni silnych wrażeń fani i fanki Ryśka wyjdą z księgarni rozczarowani. Oto bowiem licząca zaledwie 130 stron książka kosztuje prawie 50 zł. Marnym pocieszeniem będzie tutaj fakt, że osiemnaście z nich zajmują zdjęcia tytułowego bohatera, a na dwóch obok niego znajdują się dopełniające go „kobiety” (na innych Ryśka oplatają jedynie kobiece ręce). Nie ulega wątpliwości, że książka jest bardzo droga, co może dziwić, jeśli weźmiemy pod uwagę, że jej autorem jest człowiek mający się za lewicowego.
Nasz autor może się jednak przeliczyć. Kobiety często nie lubią być traktowane jako ozdoby mężczyzn, a zarazem nie każdy mężczyzna marzy o tym, aby być jak Ryszard Kalisz. Innymi słowy grono czytelników naszego bohatera może być węższe, niż mu się wydaje. Byłoby zresztą chyba korzystniej dla jego dalszej kariery politycznej, gdyby książki nikt nie chciał kupić.
Ryszard Kalisz, Ryszard i kobiety, Wydawnictwo G+J, Warszawa 2013.
Piotr Szumlewicz
Recenzja ukazała się pierwotnie w „Dzienniku Trybuna”.
